داستان مهارت معلمی قسمت اول

خانم حسینی از روی صندلی اش بلند شد، صدای هیاهوی دانش آموزانی که کلاس درس را روی سرشان گذاشته بودند، حسابی اعصابش را بهم ریخته بود، با عصبانیت فریاد زد: «ساکت باشید، چه خبرتان است، مگر شما ادب ندارید، اینجا کلاس است یا میدان جنگ؟»

 بچه ها که حسابی از فریاد معلمشان ترسیده بودند، برای لحظاتی کوتاه ساکت شدند.

خانم حسینی ادامه داد: « چند مرتبه باید به شما بگویم به خودتان احترام بگذارید. شما دیگر کودکان دبستانی، یا دانش آموزان دوره راهنمایی نیستید، خیر سرتان پایه یازدهم هستید، از همه مهمتر دخترخانم هستید، مادران آینده هستید. شما...»

صحبت خانم حسینی تمام نشده بود که زنگ خانه به صدا درآمد، و دانش آموزان بی خیال نصیحت های معلم از پشت میز و نیمکت ها بیرون پریدند و از در کلاس بیرون زدند، خانم حسینی با خودش فکر کرد: معلوم نیست مدرسه به اینها چه چیز یاد می دهد؟ نه ادبی نه احترامی! آه بلندی را از بین لبهایش بیرون داد و گفت: یاد قدیم ها به خیر تا معلم از کلاس بیرون نمی رفت، هیچ دانش آموزی پایش را از کلاس بیرون نمی گذاشت. دانش آموز هم دانش آموزان قدیم.

پایان بیشتر کلاسهای درس خانم حسینی به همین اندیشه ها ختم می شد. حدوداً ده سال پیش بود که بعنوان معلم قدم به کلاس درس گذاشته بود. ولی  هنوز نتوانسته بود با شغل معلمی کنار بیاید، دبیر سخت کوش و خوبی بود، دانش آموزان دوستش داشتند، اما رضایت قلبی نداشت، احساس خستگی و درماندگی می کرد، اداره کردن کلاس انرژی زیادی از او می گرفت، دقیقه های کلاس درس برایش به کندی می گذشت، احساس می کرد، نمی تواند آنطور که دلش می خواهد با دانش آموزان ارتباط برقرار کند و مطالب را آنطور که باید به آنها بفهماند، نمی تواند علاقه اکثر دانش آموزان را به سمت درس جلب کند، نمی تواند در کلاس درس رغبت و انگیزه ایجاد کند. نمی تواند ادب و احترام را به بچه ها یاد بدهد، و خلاصه کوله بار افکار او پر بود از نمی توانم هایی که دلیلشان را نمی دانست، نمی دانست دلیل این همه نارضایتی اش از مدرسه و کلاس درس چیست؟ عیب کار کجاست؟...

این داستان ادامه دارد. ادامه ماجرا را در پستهای بعدی دنبال کنید.